روزی ناصر الدین شاه قاجار ادیبان را فراهم اورد ؛ و پرسید حافظ در غزلی گفته است : بلبلی برگ گلی خوش رنگ ؛ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا ؛ خوش ناله‌های زار داشت
اگر این بلبل خوش بوده است ، پس چرا ناله‌های زار داشته ؟! اما از پاسخ هیچ یک از ادبا راضی نشد . پس نامه‌ای برایشاعر بزرگ معاصر خود ، «وصال شیرازی» نوشت و معنای دقیق این غزل حافظ را جویا شد ....
نامه زمانی به دست وصال رسید که او عزادار فرزندش بود . وصال ، نامه شاه را در نیمه شب مطالعه میکند و برای کشف معنای حقیقی این ابیات ، رجوعی به اعداد ابجدی حروف الفبا ؛ که روح حروف و کلمات است ؛ میکند و در میابد که : عدد ابجدی بلبلی برگ گلی ، با ابجد حروفِ حضرات علی ، حسن و حسین علیهم السلام مطابقت دارد ؛ لذا پاسخ پادشاه را به زبان شعر ؛ به این صورت بیان میکند که :
خسروا در حالتی کین بنده را ؛ غم یار داشت
یادم آمد کز سئوالی ؛ کان جناب اظهار داشت
در خطوط شعر حافظ ؛ گرچه پرسیدی زمن
بلبلی برگِ گلی خوشرنگ ؛ در منقار داشت
فـکـر بــسـیـاری نـمـودم ؛ لـیـک مـعلـومـم نـشـد
چونکه شعرش در بُطون اسرار ؛ بس بسیار داشت
نیمه شب غواص گشتم ؛ در حروف ابجدی
تا ببینم این گُهر ، آیا چه دُرّ ، در بار داشت
بلبلی برگِ گلی شد ؛سیصدوپنجاه وشش
با علی و با حسین و با حسن معیار داشت
برگ گل سبز است و ؛ دارد آن نشانی از حسن
چونکه در وقت شهادت ؛ سبزی رخسار داشت
رنگ گل سرخ است ؛ این باشد نشانش از حسین
چـونـکه در وقـت شهـادت ؛ چهـره ای گلنار داشت
بلبلش ؛ باشد علی کز حسرت زین برگ و گل
دائما ؛ آه و فغان و ناله‌ی بسیار ؛ داشت ..